Տեղեկատվություն դասընթացի վերաբերյալ

Եղբոր  մահից  հետո  Շառլը  դարձավ  ընտանիքի  ավագ  որդին:  Թալեյրանի  կենսագիրներից  շատերը  նշում  են,  որ  նրան  ոչ  ոք  չէր  սիրում,  ոչ  ոք  ուշադրություն  չէր  դարձնում:  Նա  դաստիարակվել  է  ընտանիքից  հեռու՝  վարձու  խնամողի  մոտ:  Ի  տարբերություն  իրեն՝  կրտսեր  եղբայրները  ընտանիքում  են  դաստիարակվել,  ինչին  Շառլը  մշտապես  նախանձով  էր  վերաբերվում,  թեև  ցույց  չէր  տալիս,  նա  ընդհանրապես  իր  եղբայրների  նկատմամբ  սառը  վերաբերմունք  ուներ:

Երեք  տարեկանում  աջ  ոտքի  լուրջ  վնասվածք  է  ստացել,  արդյունքում  Թալեյրանը  ողջ  կյանքում  կաղ  մնաց:  Ըստ  որոշ  աղբյուրների  էլ  նա  կաղ  է  ծնվել:  Վերջին  շրջանի  հետազոտությունները  ցույց  են  տալիս,  որ  երկրորդ  տարբերակն  առավել  հավաստի  է[:  Ֆիզիկական  արատի  պատճառով  զինվորական  կարիերան  նրա  առջև  փակված  էր:  Նրա  միակ  ուղին  մնում  էր  կրոնական  ուղին:

1769  թ.՝  տասնհինգ  տարեկանում  նրան  ուղարկեցին  Ռեյմս՝  հոգևորական  դաստիարակություն  ստանալու  համար,  ինչը  ամենևին  էլ  ցանկալի  չէր  պատանու  համար:  Նա  արտաքին  սառնությամբ  ու  զսպվածությամբ  ընդունեց  նաև  իր  հարազատների  որոշումը։                                                                                                                    ԹԵՄԱ 1։ Կրթությունը դիվանագիտական ուղի։   

1775  թ.  նա  ստացավ  աբբատի  տիտղոս  Սեն-Դենի  աբբայությունում:  1778  թվականից  սացավ  բակալավրի  կոչումը,  ապա  նաև  աստվածաբանության  մագիստրոսի  կոչում՝  ամբողջցնելով  իր  կրթությունը:  Իսկ  արդեն  1779  թ.  երկար  մտորումներից  հետո  դարձավ  վանական:  Թալեյրանը  գրում  է.  «Ես  տեսա,  որ  չեմ  կարող  խուսափել  իմ  ճակատագրից  և  իմ  հոգնած  ոգին  համակերպվեց»:  1780  թ.  Թալեյրանը  ստացավ  ֆրանսիական  հոգևորականության  գլխավոր  գործակալի  պաշտոն,  որն  ըստ  էության  ապահովում  էր  հոգևորականության  և  թագավորական  պալատի  կապը:

Թեև  Թալեյրանի՝  որպես  հոգևորականի  վարկանիշը  բարձր  չէր,  նա  մի  շարք  սիրավեպերի  մեջ  էր  ներգրավվել  և  անգամ  արտաամուսնական  զավակ  ուներ,  սակայն  օգտագործելով  իր  կապերը,  1788  թ.՝  35  տարեկանում  նշանակվեց  եպիսկոպոս  Օտենում  (Բուրգունդիա):  Արդեն  իսկ  Թալեյրանը  բավականին  մեծ  գումար  էր  ստանում  իր  ծառայությունների  համար:

Սկզբունքորեն  Թալեյրանի  կյանքում  կարևորագույն  իրադարձություն  դարձավ  մասոն  դառնալը:  Մասոնությունը  շուրջ  300  տարվա  պատմություն  ունի  և  այն  սկսվում  է  1717թ.  հունիսի  24-ից,  երբ  4  հին  օթյակներից  («եղբայրական  որմնադիրների»)  «Խնձորենու  տակ»  պանդոկում  կազմավորվեց  Անգլիայի  Մեծ  Օթեակը…  Սակայն  մասոնականությունը  իր  խորը  արմատներն  ունի  պատմության  մեջ:  Մասոնական  տարրի  համար  հիմք  են  ծառայել  Կաբալականությունը,  Գնոստիկությունը,  Տաճարական  ասպետների  (տամպլիերների)  գործունեությունը,  Վարդախաչյանները  (ռոզենկրեյցերներ),  Ազատ  մասոնները,  Լուսավորյալները    (Illuminati),  իսկ  18-րդ  դարից  տարածվում  են  արդեն  մասոնական  օթյակները:                                                             ԹԵՄԱ 2։ Դիվանագիտություն։                                                                                                            Թալեյրանը  1789  թ.  մարտի  25-ին  պաշտոնապես  լքեց  իր  եպիսկոսական  դիրքը  և  մեկնեց  Փարիզ:  1789  թ.  ապրիլի  2-ին  նա  ընտրվեց  Գլխավոր  շտատների  պատգամավոր  հոգևորականության  կողմից:

Թագավորը  ցանկանում  էր  երկրում  առկա  ծանր  վիճակի  բեռը  բարդել  այդ  ժողովրդական  ժողովի  ուսերին:  Ինչպես  նախկինում  էր,  որոշվեց  հոգևորականներին  ու  ազնվականներին  2  ձայն  հատկացնել,  իսկ  երրորդ  խավին՝  հասարակ  ժողովրդին՝  1  ձայն:  Վերջին  հանգամանքը  լայն  զանգվածների  սրտով  չէր:

1789  թ.  մայիսի  5-ին  տեղի  ունեցավ  Գլխավոր  շտատների  արարողակարգային  բացումը,  որում  ներկայացված  էին  1118  պատվիրակներ  (երրորդ  խավից՝  577,  հոգևորականներից՝  291  և  ազնվականներից՝  250):

Շտատների  գործունեությունը  լցված  էր  վեճերով:  Արդյունքում  իրեն  ողջ  ժողովրդի  ներկայացուցիչ  համարող  երրորդ  խավը  (ի  դեպ  1789  թ.  Ֆրանսիայի  բնակչությունը  մոտ  20,5  մլն  էր  կազմում,  որից  ազնվականներին  էին  80  հազարը,  իսկ  հոգևորականները՝  200  հազարը)  հայտարարեց  Ազգային  ժողովի  լիազորություններ  ունեցող  մարմին  և  սկսեց  ինքնուրույն  օրենսդրական  գործառույթ  իրագործել:  Ստացվում  է,  որ  պատգամավորները  նոր  պետական  համակարգ  փորձեցին  ձեռնարկել:

Հունիսի  23-ին  թագավորը  պատասխանեց,  որ  նման  մոտեցումը  անընդունելի  է  և  որ  պատգամավորները  ըստ  հաստատված  կարգի  պետք  է  գործեն:  Սակայն  երրորդ  խավը  չէր  պատրաստվում  ընդունել  թագավորի  հրամանները:  Հուլիսի  12-ին  այն  իրեն  հռչակեց՝  որպես  Ազգային  ժողով,  սկսվեց  համաժողովրդական  ապստամբություն:  Հուլիսի  14-ին  տեղի  ունեցավ  Բաստիլի  ամրոցի  գրավումը.  պետք  է  նշել,  որ  այդ  իրադարձությունն  ինքնին  որևէ  մեծ  բան  չէր  իրենից  ներկայացնում,  Բաստիլի  բանտում  ընդամենը  7  կալանավորներ  էին,  իսկ  ամրոցի  ողջ  պաշտպան  անձնակազմը  հաշմանդամներ  էին:  Այս  ոչինչ  չասող  իրադարձությունը  դարձավ  Ֆրանսիական  մեծ  հեղափոխության  սկիզբը։                                                                                                                      ԹԵՄԱ 3։ Թալեյրանը և Նապոլեոնը։                                                                                               Բոնապարտի  և  Թալեյրանի  առաջին  հանդիպումը  տեղի  ունեցավ  դեկտեմբերի  6-ին:  Նրանք  առանձացան  երկխոսության  համար:  Երկու  գործիչներն  էլ  որոշակի  ընդհանրական  բնավորության  գծեր  ունեին՝  եսակենտրոնություն,  բարոյական  սկզբունքների  անկայունություն  և  այլն:  Սակայն  նրանց  միավորող  գործոններից  մեկն  այն  էր  նաև,  որ  Ֆրանսիան  արժանի  է  ավելի  լավ  ճակատագրի,  քան  ինչ-որ  Դիրեկտորիա:  Արդյունքում  այս  երկու  հանճարների  համագործակցության  հիմքերն  առավել  կայուն  դարձան:                                                                                                                        ԹԵՄԱ 4։ Թալեյրանի դափնին։ Վիեննա։                                                                                            Վիեննայի  կոնգրեսը  բացվեց  1814  թ.  հոկտեմբերի  4-ին,  Թալեյրանը  Վիեննա  էր  ժամանել  դեռ  սեպտեմբերի  23-ին:  Ի  սկզբանե  պարզ  էր,  որ  դաշնակիցների  միջև  հստակ  տարաձայնություններ  կային,  որոնք  և  Թալեյրանը  պետք  է  կարողանար  օգտագործել:  Այնուհանդերձ  Ֆրանսիային  հաջողվեց  նոր  աշխարհակարգի  պայմաններում,  երբ  արտաքին  նվաճումները  կարևորագույն  դեր  էին  ստանում,  իր  հաստատուն  տեղը  գտնել,  այդ  գործում  մեծ  էր  նաև  Թալեյրանի  դիվանագիտական  շնորհը:  Թալեյրանը  երկարատև  առանձին  բանակցություններ  էր  վարում  դաշնակիցների  հետ,  երբեմն  դիմում  էր  խարդավանքի  և  այլ  հնարքների:                                                                                                 Դիտել տեսանյութը․